Σημείωμα συγγραφέα

 

Τον Οκτώβρη του 2023 έλαβα ένα ηχητικό μήνυμα από τη φίλη μου και ψυχολόγο Μάνια Τσίλλη, μητέρα διδύμων, τότε δυόμισι ετών. Την άκουσα να μου λέει με απελπισμένη φωνή: «Σε παρακαλώ! Γράψε ένα παραμύθι για τα φάρμακα. Ένα βιβλίο που να λέει να παίρνουν τα παιδιά το σιρόπι τους, όταν είναι άρρωστα. Δεν αντέχω άλλο. Έψαξα παντού και δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στην αγορά. Το πιστεύεις;»

​

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να γελάσω με το μήνυμα της Μάνιας – ξέρετε, αυτό το γέλιο της μάνας όταν σκέφτεται τις καταστάσεις που βιώνει μια άλλη μάνα ως αστείες και χαριτωμένες, ενώ όταν έρθει η σειρά της τις βιώνει ως εφιαλτικές.  Η δεύτερή μου αντίδραση ήταν «Τι ωραίο θέμα!» και η τρίτη «Μα καλά, στ’ αλήθεια δεν υπάρχει τέτοιο βιβλίο;»

​

Έπειτα από λίγες ημέρες αρρώστησε η τετράχρονη τότε κόρη μου και έπρεπε να πάρει –ωιμέ!– αντιπυρετικό σε σιρόπι. «Μαμά, όχι! Είναι μπλιαχ!» φώναζε. Και, τσουπ, αυτή η «μαγική» λέξη δημιούργησε την ιστορία που θα διαβάσετε. Μια ιστορία που είχα ήδη αποφασίσει πως –αν μη τι άλλο– θα είχε πλάκα.

​

Εννοείται πως, περικυκλωμένα από αμέτρητες ιώσεις και πολύχρωμα σιρόπια, τα παιδιά της Μάνιας μαζί με τα δικά μου ήταν οι πρώτοι κριτές και «δοκιμαστές» της ιστορίας μου. Και, ναι, πιάνει! Γιατί είναι «γιάμι».

​

Γονείς όλου του κόσμου, υπομονή. Ξέρω ότι τώρα τα σιρόπια είναι «μπλιαχ» και «ίου», όπως συνηθίζουν να λένε τα πιτσιρίκια μας, αλλά ξέρω κι ότι δεν θα αργήσουν να γίνουν «γιάμι» αναμνήσεις. Αγκαλίτσα; 

​

Μαρίνα Πλούμπη