Σημείωμα συγγραφέα

 

ΗΠΑ, 2017.

Ο –τότε– τρίχρονος γιος μου τρέχει με ανυπομονησία να μπει στην τυπική παιδική χαρά του πάρκου της γειτονιάς μας, στο King Farm Park, στο Rockville του Maryland. Γύρω μας υπάρχουν παιδιά με διαφορετικό χρώμα δέρματος, παιδιά σε αμαξίδιο, εκείνος, όμως, δεν τα παρατηρεί καν. Βλέπει μόνο φίλους και θέλει να παίξει με όσους πιο πολλούς μπορεί. Η ερώτηση που συνήθως ακούς είναι Do you wanna play? Θέλεις να παίξουμε;

​

Μια άλλη παιδική χαρά, συμπεριληπτική αυτή τη φορά, με παιχνίδια και για παιδιά με αναπηρία, που τον ενθουσιάζει είναι το Clemyjontri Park, στο McLean της Virginia. Οι φράσεις που ακούς και εδώ είναι Do you wanna play? ή Would you like to play? ή, πιο αποφασιστικά, Let’s play!

​

Αυτές οι εμπειρίες δεν είναι μόνο στιγμές παιχνιδιού – είναι μαθήματα ζωής. Μέσα σε αυτές τις παιδικές χαρές, οι σκέψεις μου άρχισαν να παίρνουν μορφή και γεννήθηκε αυτό το βιβλίο.

​

Το μόνο που ενδιαφέρει τα παιδιά είναι το παιχνίδι. Δεν τους απασχολεί η εμφάνιση ή οι διαφορές τους. Τα νοιάζει μόνο να παίξουν. Τις φορές που γίνεται αντιληπτή κάποια ιδιαιτερότητα ενός παιδιού, η ερώτηση είναι άμεση και απλή. Γιατί το έχεις αυτό; ή Τι είναι αυτό; Και τότε, έρχεται η επίσης απλή απάντηση-εξήγηση και το επόμενο βήμα είναι αυτονόητο και δεδομένο: Το παιχνίδι συνεχίζεται!

​

Αναρωτιέμαι ποιοι είναι, τελικά, αυτοί που βλέπουν τις διαφορές αλλά δεν τις αποδέχονται; Ποιοι οδηγούν τις κοινωνίες να αποκλείουν, αντί να συμπεριλαμβάνουν, τόσο τα παιδιά όσο και τους ενήλικους;

​

Κάποιες σκέψεις μου στο παγκάκι…

​

Μαρίνα Πλούμπη